Dóppë tênda tìëmbë

Dóppë tênda tìëmbë
sò sëndàutë u bësùëgnë
dë scràivë vìërsë.
Më sò acchjatë nnênzë
paròëlë ca parënë ròësë salvaggë
assëccatë.
Rë sò adënêtë
mmèzz’a rë ppàgënë dë nu guadèrnë.
Ógne ddàië r’allìsscë:
sò sëcàurë ca primë o ppó
óënë da spëndà n’êlta vóltë.
Vógghjë fa grëllêndë
chëràunë collênë dë vìërsë.
Vógghjë dà u bèmmënùtë
a la paròëlë acchjatë
e a chèra vênnë dë mèëchë
ca vè spìërtë e dëmìërtë.


Dopo tanto tempo

Dopo tanto tempo
ho sentito il bisogno
di scrivere versi.
Mi sono trovato dinanzi
parole che sembrano rose di fratta
inaridite.
Le ho raccolte
nelle pagine di un quaderno.
Ogni giorno le accarezzo:
sono sicuro che prima o poi
rifioriranno.
Costruirò ghirlande
corone collane di versi.
Darò il benvenuto
alla parola ritrovata
e a quella parte di me
sperduta e svogliata.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


30/11/2013