Òәscë rë paròëlë mè

Òәscë rë paròëlë mè
parënë palummë dëspәttàusë:
primë më fascënë avvëcënê,
pó sbattënë r’asscìddë
e pigghjënë u vùëlë.
M’allassënë sàulë
chë rë mëndàichë mmênë
ad aspëttà ca vènghënë a pëzzëlà.
Mbèëscë vëlèëvë
sta mmèzz’a llòërë;
vëlèëv fa addëvëndà vìërsë
cèrtë pënzìërë mè
ca parënë battaràië.
Më dësprèëscë a vëdèllë
scëquà sckattëscià dësëgnê
mêsciòëlë ind’a lê mmèndë:
nên zaccë acchjà nê sckardë dë paròëlë
pëd’affrëmmêllë
sòëp’a cchèssë ccartë.



Oggi le mie parole

Oggi le mie parole
sembrano palombelle dispettose:
prima mi fanno avvicinare,
poi agitano le ali
e prendono il volo.
Mi lasciano solo
con le molliche in mano
ad attendere che vengano a beccare.
Invece volevo
stare in mezzo a loro;
volevo mettere in versi
certi miei pensieri
che sembrano batterie di mortaretti.
Mi dispero nel vederli
giocare scoppiettare disegnare
girandole nella mente:
non so trovare una scheggia di parola
per fermarli
su queste carte.

Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005

01/02/2014