Òëscë u mêrë e u cìëlë
Òëscë u mêrë e u cìëlë
sò nê còësë assólêmèndë.
Sègnë cu dìscëtë
la chëmbàinë.
Addëvèndë gaggênë
da sòëp’a la ràipë
pìgghjë u vùëlë
lë vòëchë drèëtë.
U cìëlë aprë
a nu altë cìëlë.
Rë nnuddë addëvèndë munnë.
Rë ccòësë allëmèscënë
sènza làuscë.
Më sèndë
a lë pìëtë dë l’ètèrnëtà.


Oggi il mare e il cielo
Oggi il mare e il cielo
sono un’unica cosa.
Segno col dito
l’orizzonte.
Mi faccio gabbiano
dalla riva
prendo il volo
lo inseguo.
Il cielo apre
ad un altro cielo.
Il nulla si fa mondo.
Le cose brillano
senza luce.
Mi sento
ai piedi dell’eternità.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005



Ind’a la quiètëtùtënë dë la mêtàinë
Ind’a la quiètëtùtënë dë la mêtàinë
cóm’a rë srëpëtèddërë
attratë dó primë sòëlë
du vècchjarìëddë
mbacc’ê mmêrë
assaprënë la grênnèzzë du cìëlë.


Nella calma lieve del mattino
Nella calma lieve del mattino
come lucertole
catturate dal primo sole
due vecchietti
di fronte al mare
assaporano l’immensità.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005



12/03/2014