Ind’a la quiètëtùtënë dë la mêtàinë
Ind’a la quiètëtùtënë dë la mêtàinë
cóm’a rë srëpëtèddërë
attratë dó primë sòëlë
du vècchjarìëddë
mbacc’ê mmêrë
assaprënë la grênnèzzë du cìëlë.


Nella calma lieve del mattino
Nella calma lieve del mattino
come lucertole
catturate dal primo sole
due vecchietti
di fronte al mare
assaporano l’immensità.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005





Ind’o ràisë stàisë
du sòëlë
u vëndëzzàulë sciòëchë cu mêrë
cómë la làuscë
cu brëllêndë.


Nel sorriso disteso
del sole
la brezza gioca col mare
come la luce
con il brillante.





Mêrë
ind’all’àrië abbapatë dë la mêtàinë
quênnë òndë pëd’òndë
addëvìëndë cchjù chjarë du trëcchjainë
e rëdd’acquë tò scòrrënë
ind’a la làuscë ind’a lê mùsëchë
ind’o addòërë
e sscióchënë chë ll’êngëlë
pènzë ca tàuuë si nu stùëzzë dë cìëlë
cadàutë ndèrrë
addó lìëggë së móvënë rëdd’ênëmë
e mmèzz’a rë nnùvëlë
nên allàssënë stêmbàiscë.
Ind’o ràisë frìsckë dë la statë
ind’a cussë lùëchë sènz’a chëmbàinë
dә zucchërë e dë ngìënzë
m’êmmènghë e nêtênnë më pèrdë.
Lëndênë da la ràipë
sòtt’o sòëlë mënunnë
më në scórdë du munnë
e ndra rë llêmië dë rëdd’acquë
rëspàirë l’ètèrnëtà.


Mare
nell’aria assopita del mattino
quando onda su onda
ti inazzurri
e le tue acque scorrono
in luce in melodia in fragranza
e giocano con gli angeli
penso che sia un pezzo di cielo
caduto in terra
dove leggere si muovono le anime
e tra le nuvole
non lasciano impronte.
Nel sorriso fresco dell’estate
in questo spazio infinito
di zucchero e incenso
mi tuffo e nuotando mi perdo.
Lontano dalla riva
sotto il sole bambino
dimentico il mondo
e tra cupole d’acque
respiro l’eternità.





21/03/2014