Scènghë nzòtt’all’acquë

Scènghë nzòtt’all’acquë
dë cussë mêrë
chë la stèssa paghërèddë
dë ci trasë ind’a nê gròttë.
Nên è la mêsciàinë du funnë
assólêmèndë
ca më mèttë u salë e sscinnë ngùëddë
mê u pënzìërë d’acchjammë
ind’a nu paravàisë ndèsèrtë
c’av’ammënêtë rë vràzzërë sò
ind’a la tèrrë.
Capë abbasscë
vòëchë acchjëmëndênnë
chèrë ca parënë êndàichë
dë rëbbaggë abbrësciàtë
e chjêngòrënë rëchêmêtë.
Ógnè nghêndë è nu cìëlë
addó më pèrdë.



Discendo nelle acque

Discendo nelle acque
di questo mare
con la stessa paura
di chi entra in una grotta.
Non è la magia del fondale
soltanto
che mi agita
ma il pensiero di trovarmi
in un paradiso deserto
che ha affondato le sue braccia
nella terra.
Testa in giù
osservo
quelli che sembrano sentieri
di erbe bruciate
e macigni ricamati.
Ogni incanto è spazio
in cui mi perdo.


Mimmo Amato, «Chjêngarëddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


15/05/2014