Da ind’ê mmêrë òënë assàutë

Da ind’ê mmêrë òënë assàutë
lë dàttëlë da rë chjêngòrënë.
Òënë arrëbbatë l’ênëmë
a rë scógghjërë:
l’òënë ròttë.
Parënë fràbëchë dë tòfërë
rasckatë da rë dèscëtërë
dë ci ha cadàutë ind’a nu sëffunnë.
Rë stózzërë dë rë ppèëtë ind’o funnë du mêrë
stònghënë cóm’a rëdd’óssërë dë rë vvùcchë
arrëmêstë apèrtë dóppë nu sckêmë.
Trùvëlë è l’acquë
dë pèëtë spaccatë.
U mêrë stè scëttatë ndèrrë
fëràitë pèrsë:
par’a vëdè nu lóttatòërë
ngënëcchjatë
ind’o sëlènzië dë la rèënë.


Nel mare hanno estratto

Nel mare hanno estratto
i datteri dalle pietre.
Hanno rubato l’anima
agli scogli:
li hanno rotti.
Sembrano pareti di tufo
graffiate dalle dita
di chi è sprofondato in un burrone.
I resti nel fondale
stanno come le ossa delle mandibole
rimaste aperte dopo un grido.
Torbida è l’acqua
di macigni frantumati.
Il mare è triste
ferito sconfitto:
sembra un gladiatore
piegato sulle ginocchia
nel silenzio dell’arena.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005



11/10/2014