Sëttìëmbrë

Sëttìëmbrë:
u mêrë nghëngìërtë
chë rë vvàuscë da lëpùëmënë
e chë rë catarrë scrëddatë
salàutë la statë.
Nên avë chë ci scëquà
tèënë u mùërvëlë
e së lêmèndë
cóm'a nu criatàurë mêlatë.
Cóm'a lë chëmbittë
allassatë ndèrrë
dóppë nê fèstë
adacchëssì stònghënë
lë savërrìëddë bbiênghë
sòëp'a la ràipë allênêutë.


Settembre

Settembre:
il mare in concerto
con voci rauche
e chitarre scordate
saluta l’estate.
Non sa con chi giocare
porta il broncio
e si lamenta
come un bambino malato
Come confetti
lasciati per terra
dopo una festa
così stanno
le pietre bianche
sulla riva nuda.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


20/10/2014