Vëlèssë sta

Vëlèssë sta
ind’ nu chêmbë dë sciungë
agëtatë do vìëndë.
Nê mmë në mbórtë
ca u sùënë
dë cussë chênìstë dë tèrrë
è dòlcë
cóm’o mêrë ca accarèzzë la ràipë
o arraggiatë
cóm’a nê sckattësciatë dә pëndèttë
ind’all’àrië
ca assëmègghjë
o frìsckë dë nê chëquigghjë
o sckêmë dë nu chênë
ca è grëgëligghjë
frìsckë nòëtë: nê mmë në mbórtë !
Vëlèssë têndë ca rëmbèssë
cussë sëlènzië avvëlënêtë
ca òëscë më ràsckë l’ênëmë.


Vorrei trovarmi

Vorrei trovarmi
in un campo di giunchi
agitati dal vento.
Non mi importa
che il suono
di questo cesto di terra
sia dolce
come il mare che accarezza la riva
o violento
come una schioppettata di frusta
nell’aria
che assomigli
al fischio di una conchiglia
o al latrato di un cane
che sia brontolio
sibilo nota: non mi importa !
Vorrei tanto che infrangesse
questo silenzio avvelenato
che oggi mi raschia l’anima.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


29/12/2014