Chjóvënë rë bbòmbë

Chjóvënë rë bbòmbë
sckëfëlèscënë rë ccàsërë
abbràuscë lê nêftë
së nzênguënèëscë u cìëlë
chjêngënë rë sërèënë
e rë mmêmmë pë lë figghë acciàisë.
Quênnë avë da spëccià chèssa dàië ?
Quênnë lә cùërvë òënë da spëccià
dë vëlà sòëp’a lë mùërtë ?
Quênnë ind’a lë chêmbë
òënë da lèssë accóltë sàrcënë dë ggrênë
e nnòënë lë cùërpë dë lë slëtatë ?
Ddàië dë la sprênzë
nên fa mëràië ind’a rë patàutë
all’òmbrë dë nê fënèstë
a chëndà póstë dë rësarië assólêmèndë:
fannë assàië da chèssa dëmërtiglië
ca acciàitë lә mùërtë
pë sëmmënê la pascë
ci nòënë ind’a nu lùëchë
almèënë ind’o ggnùëmërë du tërrèënë
dë nê grastë.


Piovono le bombe

Piovono le bombe
crollano le case
brucia la nafta
sanguina il cielo
piangono le sirene
e le madri per i figli uccisi.
Quando declinerà questo giorno ?
Quando finiranno i corvi
di volteggiare sui morti ?
Quando nei campi
verranno raccolti fasci di grano
e non corpi di soldato ?
Dio della speranza
non farci morire nelle angosce
all’ombra di una finestra
a contare solo grani di rosario:
facci uscire da questa indolenza
che uccide i morti
per seminare la pace
se non in una vigna
almeno nel gomitolo di terra
di un vaso.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


02/05/2015